Կիսաշրջազգեստ-մատիտ տեսակն առաջին անգամ կանացի զգեստապահարաններում հայտնվեց Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի տարիներին: Կիսաշրջազգեստ-մատիտի հաղթարշավն աշխարհում սկսվեց 1940-ականների վերջին՝ Քրիստիան Դիորից: Հենց նրան պետք է շնորհակալ լինենք այդ հագուստի համար: Դիորյան «նյու լուք» (նոր հայացք) ոճի հաջորդ կարևոր տարրը լայնացող կիսաշրջազգեստներից հետո կիսաշրջազգեստ-մատիտն է՝ բավական ընդգծող, բայց ոչ թե մինչև ծունկ, ինչպես հիմա շատերն են կրում, այլ ծնկից մի քիչ ներքև:
Կիսաշրջազգեստ-մատիտը ևս մի առավելություն ունի. ի տարբերություն տաբատների, այն, որպես կանոն, ծածկում է աճուկային հատվածը: Տարբեր տեսակի՝ մինչև գոտկատեղ իջնող կարճ բաճկոններ, ֆիգարոներ կարելի է հանգիստ կրել կիսաշրջազգեստ-մատիտի հետ: Տաբատների հետ նման կարճ բաճկոնները չեն նայվում նույնիսկ բարեկազմ կանանց վրա, իսկ փարթամ կանանց վրա, առավել ևս:
Կատարյալ տեսք ունենալու համար պետք է թույլ չտալ, որ երևան կանացի մարմնի մանրամասները: Կիսաշրջազգեստ-մատիտը նման տհաճ դեպքերի համար հուսալի պաշտպան է: Կարևոր է միայն հետևել, որ այն շատ նեղ և կիպ չլինի: Նման դեպքում այն կընդգծի նույնիսկ շատ նիհար կնոջ կազմվածքի մանրամասները: Հատկապես պետք է ուշադիր լինել ազդրերի հատվածին: Կիսաշրջազգեստ-մատիտ կարելի է հագնել մինչև հարյուր տարեկան, տարիքային սահմանափակում չկա կիսաշրջազգեստ-մատիտի համար:
Աղբյուրը՝ INFOmanka
