Tert.am-ը գրում է.
Մի անգամ Ֆրանց Կաֆկային ասում են, որ պոետ Էռնստ Լեդերերը բանաստեղծություններ է գրում հատուկ բաց կապույտ թանաքով հատուկ թղթի վրա։ Կաֆկան բոլորովին չի զարմանում և իր ընկերոջ սովորությունը մեկնաբանում է հետևյալ կերպ. «Յուրաքանչյուր մոգ ունի իր արարողակարգը։ Հայդնը, օրինակ, երաժշտություն էր հորինում միայն սպիտակեցրած կեղծամով, ինչպես հանդիսավոր արարողությունների ժամանակ», գրում է lifehacker.ru-ն։
Դժվար է չհամաձայնվել։ Գրողները «տարօրինակ» են, համենայն դեպս՝ ենթադրելով նրանց սովորույթներից։ Սակայն, միգուցե, հենց այդ «տարօրինակություններն» են օգնել նրանց ստեղծագործել։
Վիրջինյա Վուլֆ
Անգլիացի գրող Վուլֆն ասում էր. «Յուրաքանչյուր կին, եթե նա պատրաստվում է գրել, պետք է ունենա միջոցներ և իր սենյակը»։ Նրա կրեատիվ միջոցներից էր գույնը։ Նա իր աշխատանքում օգտագործում էր գունավոր թանաք՝ կանաչ, կապույտ, կարմիր։ Բացի այդ, նա նախընտրում էր կանգնած գրել։
Ռոալդ Դալ
Անգլիացի գրող և հեքիաթագիր Ռոալդ Դալը սիրում էր աշխատել միայնության մեջ։ Այդ պատճառով էլ ոգեշնչման պահերին նա գնում էր իր տան բակում գտնվող փոքր խորդանոց, որն անվանում էր իր «բունը»։ Խրճիթում չկար սեղան. նա նախընտրում էր գրել մատիտով՝ հին դեղնավուն նոթատետրերը ծնկին դրած։ Նրա կողքին միշտ դրված է եղել շոկոլոդե կոնֆետների թղթերից պատրաստված գունդ, որը նա պատրաստել է մանկության տարիներին։ Խորհրդանշական է, որ Դալի ամենահայտնի ստեղծագործություններից մեկը նույնպես կապված է շոկոլադի հետ՝ «Չարլին և շոկոլադե ֆաբրիկան»։
Չարլզ Դիքենս
Կենդանության օրոք ամենահայտնի անգլալեզու գրողը բավականին տարօրինակ սովորություն ուներ. նա «տարված» էր դիահերձարաններով։ «Ինչ-որ անտեսանելի ուժ ինձ տանում է դիահերձարան»,- գրել է Դիքենսը։ Որ քաղաքում էլ նա լիներ, առաջինն այցելում էր դիահերձարաններ։ Այդ վայրերում գրողը կարող էր մնալ ժամերով՝ «հիանալով» դիակներով։ Այն զգացողությունը, որ նա ունենում էր այդ պահերին, անվանում էր «տհաճության ձգողականություն»։ Դիքենսի ևս մի տարօրինակություն էր տաք ջրի կում անելը յուրաքանչյուր 50 տող գրելուց հետո։
Շարունակությունը` այստեղ:
