Life.panorama.am-ը գրում է.
Պատանի տարիքում ես վաճառող էի աշխատում, բայց ոչ երկար, հիշում եմ' ինձ դուր էր գալիս հաճախորդներին ասել. «Այս կոստյումը Ձեզ ընդհանրապես չի սազում»:
Ես աշխատում եմ միշտ մնալ այլայլվածության պերմանենտ վիճակում, ինձ դուր է գալիս իմ դեմքի արտահայտությունն այդ պահին:
Իմ կարծիքով' շուրջբոլորս խելագարներ են:
Փողով հնարավոր չէ երջանկություն գնել, սակայն դրանցով կարելի է գնել նավ, որով կուղևորվես երջանկություն փնտրելու:
Ինքնաթիռ նստելիս բոլորը հավատացյալ են դառնում:
Ազատության իմ բնորոշումը պարզությունն ու անձնական տիրույթի անձեռնամխելիությունն է: Ինչ-որ մի օր ես այդ ամենը նորից կնվաճեմ: Երևի, այն ժամանակ, երբ ծերանամ, և բոլորը վերջապես հոգնեն ինձանից:
Երբ երեխադ 1 տարեկան է դառնում, դու հասկանում ես, որ նա նմանվում է հասարակ հարբեցողի: Նա անընդհատ ճոճվում և ընկնում է, ծիծաղում և լացում, միզում ու փղձկում:
Եթե բռնացնեք ինձ «Ես լուրջ դերասան եմ» արտահատության վրա, կարող եք հանգիստ խղճով քոթակել:
Շարունակությունը` այստեղ:
