Armlur.am-ը զրուցել է երգչուհի Լիլիթ Կարապետյանի հետ, ով խոստովանել է, որ իր համար երգն անձնական կյանքից կարեւոր է:
Երբ տանգոն մենակ չէին պարում
16-17 տարեկան էի, արդեն զգում էի, որ շատերն են Հայաստանում ճանաչում ինձ: Չկար սրճարան, որտեղ ինձնից փող վերցնեին: Չկար մեկը, որ լսած չլիներ ինձ համար այցեքարտային դարձած «Դու իմ լավ ընկեր», «Սիրո քամի», «Կարապի սերը» երգերը: Հետո արդեն ամեն բան է՛լ ավելի պետք է ամրապնդվեր «Դե, տղերք, պինդ եղեք»-ի եւ «Մեր բակը» նախագծի շրջանակում Արփինե Բեկջանյանի հետ կատարած «Երկու քույր ենք» երգերի շնորհիվ: Ավելի ուշ Հայաստանում բոլոր երեկույթներին հնչում էր իմ «Տանգոն մենակ չեն պարում» երգը: Կարելի է ասել, որ այդ ժամանակ կարիերայիս պիկն էր:
Երգն անձնական կյանքից առավել է
Եթե հանրային մարդու անվան շուրջ բամբասանքներ չեն հյուսվում, դա շատ վատ է, նշանակում է, որ նա թերացել է իր գործում, այնպես չի աշխատել, որ իր մասին խոսեն: Իհարկե, ցավալի է, երբ մարդիկ սկսում են բամբասել, եւ դա հասնում է անձնական վիրավորանքների: Անարդար է, երբ բեմական համարձակ կերպարի, նրա հագնվելու հետ կապում են մարդու բարոյական լինել-չլինելու հարցը` առանց վերջինիս ճանաչելու: Դու ազնիվ ճանապարհով հասնում ես հաջողությունների, բայց ոմանք այդ ամենը կապում են ուրիշ, հորինովի հանգամանքների հետ: Ամեն դեպքում, շատերն ինձ ճանաչելուց հետո զարմացել են, որ էկրանի աղջկա մեջ ապրում է իմ տեսակի մարդ: Այնուամենայնիվ, ես բավականաչափ ուժեղ եմ եւ չեմ կարող ապրել առանց երգի: Երգն իմ անձնական կյանքից առավել է եղել միշտ. այսօր էլ է այդպես:
«Շատ եմ ունեցել խանգարողներ»
Շատ եմ ունեցել խանգարողներ` հենց մեր ասպարեզից եւ հակառակը` ինձ սատարողներ բոլորովին այլ ոլորտներից: Վերջիններս միշտ ընդառաջել են ինձ, եւ ես այդ առումով բախտավոր մարդ եմ: Ուրախ եմ, որ շատ հարցերում անունս իր դերը խաղացել է: Մայրս ասում է. «Եթե ես երիտասարդ լինեի, քո ճանաչվածությունն ունենայի, սարեր շուռ կտայի»: Բայց ես երբեւէ առիթից չեմ օգտվել:
Առավել մանրամասն՝ սկզբնաղբյուր կայքում:
