1.Հին հեթանոսական ժամանակներում աղջիկները ստիպված էին գնալ անտառներ, որպեսզի այնտեղ բնակվող ճգնավոր քրմերը զրկեն նրանց կուսությունից: Այդ ճգնավորների միությունները կենդանիների անուններ էին կրում, և յուրաքանչյուր միության ճգնավորը համապատասխան կենդանու մորթի էր կրում:
2.Հին հռոմեական և հունական գրավոր վկայություններից հայտնի է, որ այն ժամանակներում ամոթալի էր համարվում, եթե աղջիկը մինչև ամուսնությունը կույս էր մնում: Ամուսնանալուց առաջ աղջիկը պետք է զրկվեր կուսությունից Մեծն աստվածուհու տաճարում, ինչն էլ համարվում էր զոհաբերություն աստվածներին: Հին Հունաստանում Մեծն աստվածուհուն անվանում էին Աֆորդիտե:
3.Հին Արևելքում ժամանակին ապրում էին «կադեբերիզ» կոչվող մասնագիտությամբ մարդիկ, որոնց հիմնական գործառույթը ամուսնությունից առաջ օրիորդներին կուսությունից զրկելն էր:
Շարունակությունը` այստեղ:
