«Քեզ գրում եմ, Հայկոս ...
Ես գիտեմ, որ դու լսում ես ինձ ... Ես գիտեմ, որ դու միշտ մոտիկ կլինես և ականջիս կասես, թե ինչպես վարվեմ Արմանի հետ .. Որովհետև միայն դու ես նրա լեզուն հասկանում ... մեզ հաշտեցնում էիր մինչև վերջին պահը՝ ասելով, որ դու երկու երեխա ունես: երբ մենք վիճում էինք նրա հետ, միայն դու կարող էիր հաշտեցնել մեզ»,֊գրում է Անահիտ Սիմոնյանը ինստագրամյան իր էջում:
«Զանգահարում էիր ինձ, «Մեղմ եղիր նրա հետ, գնա, գրկիր, համբուրիր նրան»,֊ասում էիր, ապա զանգահարում էիր Արմանին, ասում, որ մայրիկը ճիշտ է, գնա գրկիր, համբուրիր, դու ավելի փոքր ես, տղամարդու պես պետք է դու անես առաջին քայլը: Չնայած մեր անձնական խնդիրներին՝ մենք միշտ միասին էինք, և մեր բաժանումը երբեք չէր կիսում մեր հոգիները, դու արթնանում, զանգահարում էիր ինձ, ես արթնանում, քեզ էի զանգահարում, և մինչև քո վերջին օրը մենք զգում էինք, որ աշխարհում չկա ավելի թանկ մարդ, և չի կարող լինել մեկը, ով կկիսվի մեր ուրախությունն ու ցավը»,֊գրում է Անահիտ Սիմոյնանը:
«Այսպիսով՝ ոչ ոք չի կարողանա հասկանալ և զգալ այն ցավը, որը հավիտյան կսպիանա իմ սրտում: Ես խանդում էի քեզ ու մեր որդուն, որ որպես մեկ ամբողջություն էիք, և դուք կատակում էիք, որ ես նորից կսկսեմ խանդել: Երանի ամբողջ կյանքս այդ սիրո խանդով ապրեի, բայց քո ներկայությամբ: Եթե ես կարողանայի ինչ -որ կերպ օգնել քեզ, բայց Ես չկարողացա.. ներիր ինձ, որ չկարողացա ...»,֊գրել է Անահիտ Սիմոնյանը։
