Life.panorama.am-ը գրում է.
Հասնել և առաջ անցնել
Եթե մարդը չի կարողանում ուրախություն ստանալ ամեն մի օրից, գնահատել և ընդունել իր կյանքը այնպես, ինչպես որ կա, դրա պատճառը հիմնականում այն է, որ նա միշտ իր սեփական ճանապարհը համեմատում է իրեն շրջապատողների ճանապարհների հետ: Այսպես ծնվում է վտանգավոր միտք. իմ իրավիճակը վատն է ավելի, քան բոլոր մնացածներինը:
Բայց մենք չգիտենք, այն, ինչ մեզ թվում է հաջողություն, ուրիշին իսկապե՞ս դարձնում է երջանիկ: Մեզ թվում է, թե այդ համեմատությունները որոշակի խթան են, որպեսզի մենք տեղում չդոփենք, այլ շարժվենք առաջ: Եվ պատրաստ ենք հասնել և առաջ անցնել, ցավոք, մոռանալով, որ ուրիշների ձեռքբերումները ամենևին էլ մեր ներքին պահանջմունքներին և լիարժեք կյանքի մեր չափանիշներին համապատասխան չեն:
Ուրեմն արժե՞ անիմաստ մրցակցային ճանապարհով ուղևորվել: Կյանքը դա մրցավազք չի դեպի Փարիզ, այլ ավելի բարդ, վառ, անկանխատեսելի ճանապարհորդություն է:
Ամեն մեկս ինքնուրույն ու ինքնատիպ պիտի անցնենք մեր ճանապարհը, այլ ոչ թե պիտի փորձենք հասնել ճանապարհ ընկած ինչ-որ մեկին: Շտապելով ու շնչասպառ վազելով` մենք աններելիորեն անարդար ենք ինքներս մեր և մեր կյանքի նկատմամբ, քանի որ պահն է հենց իսկական կյանքը, այլ ոչ թե վազքը, հիշողությունների գիրկն ընկնելը կամ ապագայի մասին անորոշ ֆանտազիաները: Ուրեմն երջանիկ դարձնենք պահը: Ճիշտ է` հեշտ է ասելը, դժվար է իրականություն դարձնելը: Բայց երջանկության զգացողությությունը հնարավոր է դարձնել իրական:
Շարունակությունը` այստեղ:
