Այս տարի դերասան Երվանդ Մանարյանի համար հոբելյանական տարի է. օգոստոսին լրանում է դերասանի 90-ամյակը: Չնայած պատկառելի տարիքին' դերասանը միշտ ժողովրդի կողքին է ու ակտիվ մասնակցություն է ունենում հասարակական, ընդդիմադիր բոլոր միջոցառումներին: Դերասանի հետ զրուցել ենք իր, ներկայիս թատրոնի ու ներքաղաքական իրադարձությունների մասին:
- Պարոն Մանարյան, այս տարի (օգոստոսի 10-ին) լրանում է Ձեր 90-ամյակը: Այդ կապակցությամբ սպասո՞ւմ եք պետական-պաշտոնական որևէ միջոցառման, մեծարման երեկոյի՝ որպես պետության կողմից գնահատական հայ կինոյում Ձեր ներդրման:
-Անկեղծորեն ասած' նման բանի չեմ սպասում: Չգիտեմ' ով ինչպես, բայց ինձ չվերաբերող բան է դա: Նման ակնկալիք չունեմ, իմ ակնկալիքներն ավելի արմատական են. ուզում եմ տեղաշարժեր լինեն մեր հասարակական կյանքում: Ավելի երիտասարդ տարիքում գուցե նման բաները շոյում էին, հիմա' չէ:
- Որքանո՞վ եք կարևորում նման միջոցառումները մտավորականի, արվեստագետի ստեղծագործական կյանքում, թե՞ Ձեզ համար ժողովրդի գնահատականն է առավել կարևոր, ոչ թե այն իշխանությունների, որոնց մերժում եք:
-Ես ժողովրդի գնահատականը ունեմ: Այս տարիքում նոր բան ակնկալելը չեմ կարծում՝ անգամ պարկեշտ է: Ինչ արել եմ' արել եմ: Այս ամենից հետո հազիվ թե կարողանամ ինչ-որ մի բան անել: Շարժվում եմ էնպես, ինչպես ապրել եմ: Քանի տարի, որ Աստված դեռ ինձ թույլատրելու է մնալ երիկրի երեսին' իմ ապրելակերպով էլ կշարունակեմ ապրել:
- Դուք այն մտավորականներից եք, որ, չնայած տարիքին, մշտապես ժողովրդի կողքին է, ինչպես Դուք եք մի առիթով ասել՝ ժողովրդի ցավի հետևից եք գնում: Ինչպե՞ս կգնահատեք այսօր մեր երկրի վիճակը:
- Նույնն է, որևէ բան ինձ համար չի փոխվում: Չկա աշխարհի երեսին մի ժողովուրդ, որ իր ակնկալածով հագեցած լինի: Դա ժողովրդի համար մահ կլինի: Անընդհատ պիտի աշխատես, որ առաջ գնաս: Ես այն մարդկանցից եմ, որ առջևից է գնում: Որտեղ իմ խիղճը գնում է, այդ ճանապարհով էլ գնում եմ: Տեսնենք' ինչ դուրս կգա:
-Պարտադիր կուտակային կենսաթոշակային համակարգի դեմ արտահայտվողներից եք. անցած շաբաթ կայացած հանրահավաքին էլ էիք ներկա: Սահմանադրական դատարանը դեռ որ կասեցրեց այդ որոշման մեջ «պարտադիր» բաղադրիչի կիրառումը: Ի՞նչ կարծիքի եք այդ որոշման մասին:
-Անկեղծ ասած, այդ հարցի մասին որոշակի բան ասել չեմ կարող, որովհետև դա ինձ ու իմ տարեկիցներին չի վերաբերվում: Դա երիտասարդների համար է: Ու արդեն ժամանակն է, որ երիտասարդները հասկանան' ինչ են ուզում ու ինչ են անում: Էնպես չի, որ մենք պետք է նրանց թելադրենք: Այդ խնդիրը պետք է լուծվի ոչ թե երիտասարդների կամ տարիքով մարդկանց ցանկությամբ, այլ պետք է բարոյական տրամաբանության սահմաններում լինի: Եթե մենք տեսնում ենք, որ դա իրոք լուրջ բան է, լուրջ քայլ է, ուրեմն պետք է մեզ նեղություն պատճառենք ու գնանք ընդառաջ: Իսկ եթե տեսնում ենք, որ դա խարդավանք է, որ ուզում են փող հավաքեն ու պարապ մնացած ծակուծուկերը լցնեն, այ դա արդեն դառնում է խարդախություն, ու արդեն ուրիշ բան է:
Կարելի է ասել' Սահմանադրական դատարանը քիչ է երևում մեր իրականության մեջ, բայց այս անգամ կարծես մի քիչ տրամաբանությանը մոտ որոշում է ընդունել: Պարտադիրը ո՞րն է: Նույնիսկ սովետի ժամանակ այս կարգի պարտադրանքներ չկային: Ինչ-որ տեղ մարդն ազատ է. թող անի այն, ինչ ուզում է: Այդ պարտադիրը ամենաարատավոր բանն է, քանի որ հայտնի չէ, թե պարտադրողը ինքը ինչ բարոյական աստիճանի վրա է կանգանած:
Շարունակությունը՝ այստեղ:
