«Մանկություն, պատանեկություն, չափահասություն» շարքում Tert.am Life–ը շարունակում է բացահայտել հայ հայտնիներին։ Հետաքրքիր հիշողություններ, աշխարհընկալում, ինքնաբացահայտում։ Մեր զրուցակիցը երգչուհի Լիլիթ Կարապետյանն է։

Մանկություն

Մանկությունս ու պատանեկությունս անցել է Ալավերդիում։Ունեցել եմ կատարյալ մանկություն։ Բաներ կան, որ մինչև հիմա շատ լավ են տպավորված։ Հեքիաթային է անցել մեր յուրաքանչյուր օրը մինչև հայրիկիս մահանալը։ Երբ ասում են մանկություն ակամայից հիշում եմ մորս, հորս, թե ինչ սիրով էին ապրում և ինչ սեր էին տալիս մեզ։ Հիշում եմ` ինչպես էինք պատրաստվում Նոր տարվան։ Տոնածառն էինք զարդարում։

Մանկության տարիներին կենցաղային խնդիրներ չենք ունեցել։ Մայրս ու հայրս աշխատում էին և մեզ ամեն ինչով ապահովում։ Ամեն տարի մենք գնում էինք հանգստանալու տարբեր տեղեր։

Այդ տարիքում տարբեր երազանքներ եմ ունեցել։ Երգչուհի դառնալը միշտ եղել է։ Հայրս երաժշտական տեխնիկա ուներ։ Հիշում եմ, որ մեր տոնածառի մոտ քառակուսի արկղով իբրև բեմ էինք սարքել։ Երբ հյուրեր էին գալիս մեր տուն, բարձրանում էի դրա վրա ու երգում։ Հետո մոդել էի ուզում դառնալ։ Ընտանիքի անդամների ու հյուրերի մոտ իբրև նորաձևության ցուցադրություն էի կազմակերպում ու քայլում էի։ Ի դեպ, քայլելն ինձ մոտ շատ լավ էր ստացվում։ Երազում էի, որ մեծանամ սեփական մանկապարտեզն ունենամ, որտեղ պետք է սովորեն այն երեխաները, որոնք արվեստի հետ կապ ունեն. պարարվեստ, երգարվեստ և այլն։ Ես էլ իրենց մեջ պետք է զարգացնեմ այն տաղանդը, որն ունեն։

Երբ հիշում եմ մանկությունս հորս եմ կարոտում։ Իսկապես հեքիաթային կյանքով ենք ապրել այդ 9 տարիները։ Հայրիկիցս հետո կարծես`այդ ամենը հօդս ցնդեց։ Ես այդ ժամանակ այդքան չէի էլ հասկանում։ Ավելի հասուն տարիքում եմ գիտակցել, թե ինչպիսի հայր եմ ունեցել։

Հիշում եմ`ամեն երեկո հայրիկիս գրկում էի քնում, իսկ ինքը տանում էր ինձ իմ ննջասենյակ։ Մի խոսքով երանելի մանկություն եմ ունեցել։

Հետո մայրս մեզ մեծացրեց և հասցրեց պատանեկության շրջան։

Նյութն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբուր կայքում։